استراتژی مبارزه با مواد در انگلستان
استراتژی ده‌ساله مبارزه با اعتیاد با نام به‌سوی بریتانیای بهتر[1]، در چهار زمینه جوانان، جامعه، درمان و در دسترس بودن مواد، توسط وزارت کشور بریتانیا در سال 1971 تدوین شد. این استراتژی تأکید دارد که برنامه‌ریزان دولت درزمینه اعتیاد باید به فعالیت‌های حوزه درمان اهمیت بسیار بیشتری قائل شده و سرمایه‌گذاری بیشتری نیز انجام شود. این استراتژی در واقع قانون اصلی کنترل مواد مخدر در انگلستان به‌حساب می‌آید که در آن مواد را به سه دسته A,B,C تقسیم‌بندی می‌کند تا پایه مجازات کیفری آن نیز مشخص شود.
در استراتژی ده‌ساله انگلستان به بخش درمان توجه ویژه‌ای شده است و بر استفاده همه گروه‌های اجتماعی از خدمات بهداشتی تأکید شده است. در برنامه‌های درمانی بر استفادۀ جوانان در معرض خطر از برنامه‌های درمانی تأکید شده است. به‌علاوه، این برنامه‌ها توسعۀ درمان مؤثر و درازمدت همۀ مجرمان مواد مخدر ازجمله کمک به طرح آزمایش و درمان اعتیاد را در دستور کار خود قرار داده‌اند. افزایش سواد و بهبود اشتغال معتادان سابق از طریق افزایش امور رفاهی و دیگر ابزار موجود و هم‌چنین افزایش مشارکت مصرف‌کنندگان مواد مخدر، ازجمله زندانیان، در برنامه‌های درمان مواد مخدر که تأثیری مثبت در بهداشت و ارتکاب جرائم دارند، محور سوم این سیاست‌گذاری تحت عنوان «درمان» است.
برنامه‌های اجرایی درمان در چارچوب استراتژی ده‌سالۀ تنظیم‌شده و عبارتند از: ارائۀ مشاوره و کمک عملی برای پیشگیری از مصرف و بیماری‌های مرتبط با سوءمصرف، کمک به حل مسائل سوءمصرف مواد مخدر از طریق ارزیابی و تغییر رفتارهای آن‌ها به سمت شیوه‌های مثبت زندگی است که ارتباط تنگاتنگی با امکانات رفاهی، آموزش و اشتغال افراد دارد. هم‌چنین پاسخی یکپارچه، مؤثر و کارآمد به افرادی که از مشکلات مواد مخدر و مسائل روحی و روانی رنج می‌برند، ارائه می‌شود. این امر نیز تضمین‌شده که داروهای جایگزین (همچون متادون) به‌طور خاص و ارائۀ خدمات پزشکی (همانند داروهای مخدر قانونی و تجویزشده) به‌طور عام، در راستای راه‌کارهای وزارت بهداشت، در اختیار نیازمندان قرار گیرد. طبق استراتژی درمانی انگلستان خدمات درمانی باید، به‌ویژه برای افراد زیر 25 سال، گسترش یابد. ادارۀ ملی درمان انگلستان در آوریل 2001 راه‌اندازی شد. این اداره به روند تثبیت و انتشارات استانداردهای ملی برای راه‌اندازی و ارائۀ خدمات درمانی، نظارت و رسیدگی می‌کند. یکی از شیوه‌های درمانی، درمان «عاری از مواد» در سطح ملی است.
شبکۀ موجود خدمات از ترکیب مداخلات اولیه، توصیه و مشاوره و خدمات سرپایی تشکیل‌شده است که مراجعان آنان بر اساس ارزیابی میزان وابستگی به یکی از این شیوه‌های درمانی، ارجاع می‌شوند. وزارت بهداشت، وابستگی به مواد را «به‌عنوان مشکل مزمن و عودکننده» پذیرفته است که رفع آن نیازمند اقدامات متعددی است. برنامه‌های بازتوانی اقامتی، شامل مراجعانی می‌شود که نخست از مواد، عاری شده باشند، یا سم‌زدایی انجام داده باشند. پذیرش داوطلبانه است یا خودِ فرد رجوع می‌کند، یا درمانگر او را به مرکز ارجاع می‌دهد، یا سیستم قضایی او را به مرکزی می‌فرستد؛ گروه و طبقۀ خاصی در اولویت نیست و ممکن است کمک‌هزینه درمان از طریق برخی ادارات پرداخت شود.
هزینۀ درمان مواد در سطح محلی با پول دولت مرکزی تأمین می‌شود و برای توسعۀ درمان از سازمان‌های دولتی و غیردولتی استفاده می‌شود. مسئول خدمات درمان در مناطق، هم‌آهنگ‌کننده‌های محلی تیم‌های عملیاتی هستند که بودجۀ درمان را در دست دارند. ادارۀ ملی درمان، بر این بودجه نظارت دارد و اعتبارش را از وزارت بهداشت (شامل خدمات اجتماعی) و وزارت کشور می‌گیرد. معمولاً برنامه‌ها بلافاصله بعد از تکمیل سم‌زدایی 3 تا 12 ماه طول می‌کشد.
برای مطالعه این کنفرانس کلیک کنید…
پی‌نوشت
[1] The Government’s Ten-Year Strategy for Tackling Drugs to Build a Better Britain.
