جامعه سیاه‌پوستان آمریکا؛ قربانی جدید اپیدمی مصرف اپیوئیدها
تصویر عادی اپیدمی اپیوئیدها در آمریکاٍ، مدت زیادی است که چهره یک مرد سفیدپوست از شهری فراصنعتی در کوه‌های آپالاشیا[1] بوده است. در اواخر دهه 1990 میلادی 78% قربانیان مرگهای ناشی از بیش‌مصرفی اپیوئید در آمریکا را سفیدپوستان تشکیل می‌دادند. شمار این قربانیان نیز بیش از 500 هزار نفر بوده است. در سال 2017 میزان مرگ و میر ناشی از بیش مصرفی مواد در شهرستان آپالاشیا[2] 72% بالاتر از میانگین کل ایالات متحده بوده است.
در واقع در این یک مورد خاص، آفریقایی- آمریکایی‌ها کمتر از متوسط جامعه تحت تاثیر یک عامل منفی قرار گرفته‌اند. اما همین برتری نیز از میان رفته است. در سال 2020 در نتیجه به اوج رسیدن روند نامطلوب 5 ساله و روبه‌گسترش، میزان مرگ‌و‌میر ناشی از بیش‌مصرفی اوپیوئیدها میان سیاه‌پوستان از سفیدها پیشی گرفت.
موج نخست این اپیدمی در نتیجه فشار کارخانه‌های داروسازی و نیز پرشکان عمومی ایجاد شد. پژوهشگران معتقدند ترویج پاره ای باورهای نادرست و بدون مبنا درباره سیاه‌پوستان در این بازه زمانی باعث شد این جماعت از بلایی که گریبانگیر سفیدپوست‌ها شده مصون بمانند.[3]
سپس از سال 2010 موج جدیدی برخاست: سیاست‌گذاران خواستار کاهش تجویز قرص‌های مسکن اوپیوئیدی شدند. در نتیجه مصرف این قرص‌ها کاهش یافت و بسیاری از معتادان به مصرف اپیوئیدهای غیرمجاز نظیر هروئین رو آوردند. ظرف مدتی اندک مرگ و میر ناشی از بیش‌مصرفی در سفیدپوستان آمریکایی به دو برابر سیاه‌پوستان رسید.
اما مخدر‌مصنوعی فنتانیل (که تا 50 برابر قوی‌تر از هروئین است) موج سومی را به همراه آورده است. اگرچه این دارو مسکنی تجویزی است، اما شکل غیرقانونی آن (عمدتاً در مکزیک و مواردی در چین صورت می‌گیرد) برای تولید دیگر مواد مورد استفاد قرار می‌گیرد. هزینه پایین و سرخوشی زیادی که ایجاد می‌کند، به جذابیت این ماده افزوده است؛ زیرا دلالان می‌توانند با اضافه کردن فنتانیل مواد گران‌قیمت‌تر مانند کوکائین، هروئین یا مت‌آمفتامین را در عین رقیق‌تر کنند، اما اثر آن را افزایش دهند.
اما با برعکس شدن این روند، در سال 2020 مردان سیاه‌پوست 55 تا 64 ساله بیش از 2.5 برابر مردان سفیدپوست مسن جان خود را از دست دادند. «اندرو کولودنی[4]»، مدیر بخش تحقیقات پزشکی سیاست مواد اپیوئیدی در دانشگاه براندیس، برخی از این قربانیان را به عنوان بازماندگان اپیدمی هروئین توصیف می‌کنند که شهرهای منطقه مرکزی آمریکا را در دهه‌های 1960-1970 ویران کرد.
جرج (نام مستعار)، 55 ساله از اهالی بالتیمور غربی، از نوجوانی با اعتیاد دسته‌وپنجه نرم می‌کند. پس از گذشت چهار دهه از هنگامی که برای اولین‌بار پودر هروئین پیچیده شده را در یک اسکناس یک دلاری به دست وی دادند، دیدگاه او تغییر کرده است: «قبلا می‌توانستی یک بسته هروئین با کیفیت تهیه کنی، اما حالا این موادمخدر مصنوعی در تمام خیابان‌ها موجود است.» اکنون او به طور منظم فنتانیل مصرف می‌کند و به زعم خودش تا کنون بیش از چهار بار دچار وضعیت های حاد پس از بیش مصرفی شده است. او می گوید: «نمی‌دانم چطور هنوز زنده مانده ام، اما نمی‌خواهم وقتی زمین را ترک می‌کنم، معتاد باشم.»
این ماده بر دسته محرک‌ها نیز تاثیر گذاشته است. در سال‌های اخیر مرگ‌و‌میر ناشی از بیش‌مصرفی مواد روان‌گردان و اپیوئیدها افزایش یافته است. برخی از این واقعه به عنوان چهارمین موج اپیدمی یاد می‌کنند. «کیت هامفریس[5]»، استاد روان‌پزشکی دانشگاه استنفورد می‌گوید: «برای کسانی که به مصرف اپیوئیدها یا «اسپیدبال[6]» (اختلاط مواد محرک یا اپیوئیدها) عادت ندارند، مصرف فنتانیل شوکی به سیستم بدن وارد می‌کند که به قطع شدند تنفس و ضربان قلب می‌انجامد. حدود 35% از آفریقایی-آمریکایی‌تبارها که در سال 2020 بر اثر سوء مصرف جان خود را از دست دادند، سابقه مصرف کوکائین و فنتانیل داشتند. این در حالی است که رقم قربانیان در میان سفیدپوستان 16% بوده است.
افراد فقیر دو برابر بیشتر در معرض خطر فوت ناشی از بیش‌مصرفی اپیوئیدها قرار دارند. یک‌پنجم آمریکایی-آفریقایی‌تبارها در فقر زندگی می‌کنند. در این میان گفتنی است که 40% از کل بی‌خانمان‌ها و 38% از زندانیان سیاه‌پوست هستند (در مقایسه با تنها 13% از کل جمعیت). همچنین تخمین‌زده می‌شود که 65% از زندانیان آمریکایی از اخلال مصرف مواد رنج می‌برند؛ زیرا دسترسی کمی به درمان مناسب چه در زندان و چه پس آزادی دارند.
پی‌نوشت‌ها
[1] Appalachian mountains
[2] Appalachia
[3] از جمله اینکه آفریقایی – آمریکایی‌ها قرص‌ها را برای مصرف خیابانی می‌خواهند، یا اینکه سیاه‌پوست‌ها نسبت به درد مقاوم‌تر هستند و نیازی به قرص‌های مسکن (حاوی اپیوئید) ندارند.
[4] Andrew Kolodny
[5] Keith Humphreys
[6] speedballing
بازنشر این مطلب با ذکر منبع «کادراس» بلامانع است.
