سیاست درمان اعتیاد در آمریکا

اعتیاد به مواد مخدر یک اختلال پیچیده است که می تواند تقریباً همه جنبه های عملکرد فرد در خانواده، محل کار ، مدرسه و جامعه را درگیر کند. به دلیل پیچیدگی و پیامدهای فراگیر اعتیاد، درمان اعتیاد به مواد مخدر معمولاً از مولفه های متعددی تشکیل شده است. برخی از این مؤلفه‌ ها مستقیماً بر مصرف مواد مخدر توسط فرد تمرکز می‌کنند. برخی دیگر بر بازگرداندن فرد معتاد به عضویت مولد در خانواده و جامعه تمرکز می‌کنند و به فرد کمک می کند تا با بازگشت به جامعه مانند یکی از اعضای جامعه زندگی کند.

درمان سوء مصرف مواد مخدر در بسیاری از محیط‌های مختلف با استفاده از انواع رویکردهای رفتاری و دارویی ارائه می‌شود. در ایالات متحده، بیش از 14500 مرکز تخصصی خدمات مربوط به درمان مواد مخدر، مشاوره، رفتار درمانی، دارو، مدیریت موردی، و انواع دیگر خدمات به افراد مبتلا به اختلالات مصرف مواد ارائه می دهند.

در کنار امکانات تخصصی درمان اعتیاد ، این دست از خدمات در مطب پزشکان و کلینیک های سلامت روان توسط مشاوران، پزشکان، روانپزشکان، روانشناسان، پرستاران و مددکاران اجتماعی ارائه می شود. همچنین، درمان در بخش‌های سرپایی، بستری و مسکونی نیز انجام می‌شود. اگرچه رویکردهای درمانی خاص اغلب با تنظیمات خاص درمانی مرتبط است، انواع مداخلات درمانی یا خدمات را می توان در هر محیطی گنجاند.

از آنجایی که سوء مصرف مواد مخدر و اعتیاد مشکل عمده  حوزه بهداشت عمومی است، بخش بزرگی از بودجه و برنامه های درمان مواد مخدر توسط دولت های محلی، ایالتی و فدرال در آمریکا تامین می شود. طرح های بهداشتی و درمانی نیز توسط دولت به عنوان پوششی برای درمان اعتیاد و پیامدهای پزشکی آن ارائه می شود، اما متأسفانه، مراقبت های مدیریت شده منجر به اقامت های کوتاه مدت برای درمان شده و در مواردی پوشش ناکافی تعداد برنامه های درمان محور را کاهش داده است.

مطالعات تحقیقاتی در مورد درمان اعتیاد معمولاً برنامه ها را به چندین نوع یا روش کلی طبقه بندی می کند. رویکردهای درمانی و برنامه های فردی همچنان در حال تکامل و تنوع هستند و بسیاری از برنامه ها امروزه تنعا به طبقه بندی های سنتی درمان اعتیاد به مواد مخدر محدود نمی شود.

با این حال، اکثر آنها با سم‌زدایی و ترک مدیریت شده پزشکی شروع می‌شوند که اغلب اولین مرحله درمان در نظر گرفته می‌شود. سم زدایی، فرآیندی که طی آن بدن از مواد مخدر پاک می شود و برای مدیریت اثرات فیزیولوژیکی حاد و بالقوه خطرناک قطع مصرف مواد نیز نیاز به مراقبت پزشکی وجود دارد. همانطور که قبلاً گفته شد، سم زدایی به تنهایی به مشکلات روانی، اجتماعی و رفتاری مرتبط با اعتیاد نمی پردازد و بنابراین معمولاً تغییرات رفتاری پایدار لازم برای بهبودی ایجاد نمی کند.

از آنجایی که اغلب ترک مواد مخدر با عوارض جانبی ناخوشایند همراه است، سم زدایی اغلب با داروهایی که توسط پزشک در یک محیط بستری یا سرپایی تجویز می شود، مدیریت می شود و از آن به عنوان «خروج با مدیریت پزشکی» یاد می شود.همچنین، داروهایی برای کمک به ترک مواد افیونی، بنزودیازپین ها، الکل، نیکوتین، باربیتورات ها و سایر آرام بخش ها نیز وجود دارد.

انواع برنامه های درمانی در ایالات متحده آمریکا

1-درمان اقامتی طولانی مدت

درمان اقامتی طولانی مدت مراقبت های 24 ساعته را به طور کلی در محیط های غیر بیمارستانی پوشش می دهد. شناخته شده ترین مدل درمان مسکونی جامعه درمانی (TC) است که مدت اقامت برنامه ریزی شده بین 6 تا 12 ماه است و این نوع درمان بر «بر بازگشت مجدد فرد به جامعه» تمرکز دارد و از کل جامعه به عنوان اجزای فعال درمان استفاده می کنند. در واقع به اعتیاد به عنوان نقصی اجتماعی و روانی در فرد نگریسته می شود و درمان بر آموزش مهارت مسئولیت‌پذیری، مسئولیت‌پذیری شخصی و همچنین زندگی‌های مولد اجتماعی متمرکز است. درمان بسیار ساختارمند است و گاهی اوقات می‌تواند در تقابل با  باورهای مخرب، خودپنداره‌ها و الگوهای رفتاری مخرب فردی که طی سالیان در افراد نهادینه شده، قرار گیرد. بسیاری از این مراکز درمانی خدمات جامعی را ارائه می دهند که می تواند شامل آموزش، استخدام و سایر خدمات پشتیبانی در محل باشد. تحقیقات نشان می‌دهد که مراکز درمان اقامتی طولانی مدت می‌تواند برای درمان افراد با نیازهای ویژه، از جمله نوجوانان، زنان، افراد بی‌خانمان، افراد مبتلا به اختلالات روانی شدید خدماتی متنوع ارائه دهد.

2-درمان اقامتی کوتاه مدت

برنامه های درمان اقامتی کوتاه مدت بر اساس رویکرد 12 مرحله‌ای خدمات ویژه ای ارائه می‌دهند. این برنامه ها در ابتدا برای درمان معتادان الکلی طراحی شده بودند، اما در طول اپیدمی کوکائین در اواسط دهه 1980، بسیاری از این روش برای درمان انواع دیگر اختلالات سوء مصرف مواد مخدر نیز استفاده کردند. مدل اصلی این نوع درمان شامل یک مرحله درمان بستری بیمارستانی 3 تا 6 هفته‌ای بود که به دنبال آن درمان سرپایی طولانی و شرکت در یک گروه خودیاری ادامه می یافت. پس از اقامت در برنامه‌های درمانی کوتاه مدت، برای افراد مهم است که در برنامه‌های درمان سرپایی و/یا برنامه‌های مراقبت‌های پس از آن ادامه دهند. این برنامه ها به کاهش خطر عود پس از خروج بیمار از محیط اقامتی کمک می کند.

3-برنامه های درمان سرپایی

برنامه های درمان سرپایی در انواع و شدت خدمات ارائه شده، متفاوت است. هزینه چنین درمانی کمتر از درمان در منزل یا بستری است و اغلب برای افرادی که شغل یا حمایت های اجتماعی گسترده دارند مناسب تر است. سایر مدل‌های سرپایی، مانند درمان فشرده روزانه، بسته به ویژگی‌ها و نیازهای هر بیمار، می‌توانند از نظر خدمات و اثربخشی با برنامه‌های اقامتی قابل مقایسه باشند. در بسیاری از برنامه های سرپایی، مشاوره گروهی می تواند جزء اصلی باشد. برخی از برنامه‌های سرپایی نیز برای درمان بیماران مبتلا به مشکلات پزشکی یا سایر مشکلات سلامت روانی علاوه بر بیماران دارای اختلالات سوء مصرف مواد نیز طراحی شده‌ است.

4-مشاوره فردی

مشاوره فردی نه تنها بر کاهش یا توقف مصرف غیرقانونی مواد مخدر یا الکل متمرکز است. همچنین به حوزه‌های مرتبط با اختلال در عملکرد – مانند وضعیت شغلی، فعالیت غیرقانونی، و روابط خانوادگی/اجتماعی – و به محتوا و ساختار برنامه بهبودی بیمار نیز می‌پردازد. مشاوره فردی از طریق تأکید بر اهداف رفتاری کوتاه مدت، به بیمار کمک می کند تا راهبردها و ابزارهای مقابله ای را برای عدم مصرف مواد مخدر ایجاد کند.

5-مشاوره گروهی

بسیاری از محیط‌های درمانی از گروه درمانی استفاده می‌کنند تا از تقویت اجتماعی ارائه شده توسط بحث همتایان استفاده کنند و به ترویج سبک زندگی عاری از مواد مخدر کمک کنند. تحقیقات نشان داده است که وقتی گروه درمانی همراه با مشاوره فردی ارائه می شود یا به گونه ای شکل می گیرد که منعکس کننده اصول درمان شناختی-رفتاری یا مدیریت احتمالی باشد، نتایج مثبتی حاصل می شود.