شکاف نسلی در سیاست جنگ با مواد مخدر

موادی مانند ماری جوانا، تریاک، کوکائین و حتی برخی از روانگردان ها که امروزه در زمره مواد غیر قانونی به حساب می آیند، برای هزاران سال با اهداف پزشکی مورد استفاده قرار می گرفته است. به نظر می رسد این نوع بشر است که با مصرف خود در طول زمان خطرات نسبی مصرف مواد را دگرگون کرده است. اولین قوانین ضد تریاک در دهه 1870 متوجه مهاجران چینی شد؛ همچنین اولین قوانین ضد کوکائین در اوایل دهه 1900 متوجه مردان سیاه پوست در جنوب شد. اولین قوانین ضد ماری جوانا، در غرب میانه و جنوب غربی در دهه های 1910 و 20، متوجه مهاجران مکزیکی و آمریکایی های مکزیکی بود. امروزه، جوامع لاتین و به خصوص سیاهپوستان هنوز در معرض اعمال و مجازات‌های نامتناسب مواد مخدر هستند.

نیکسون و شکاف نسلی

در دهه 1960، زمانی که مواد مخدر به نماد شورش جوانان، تحولات اجتماعی و مخالفت های سیاسی تبدیل شده بود، دولت تحقیقات علمی را برای ارزیابی ایمنی و اثربخشی پزشکی آنها متوقف کرد. در ژوئن 1971، رئیس جمهور نیکسون “جنگ علیه مواد مخدر” را اعلام کرد.  او حضور آژانس‌های فدرال کنترل مواد مخدر را به‌طور چشمگیری افزایش داد و اقداماتی مانند صدور حکم اجباری و حکم‌های بدون ضربه را قانونی کرد. یکی از دستیاران ارشد نیکسون، جان ارلیچمن، بعداً اعتراف کرد: «شما می خواهید بدانید که این واقعاً در مورد چه چیزی بود. کمپین نیکسون در سال 1968 و کاخ سفید نیکسون پس از آن، دو دشمن داشتند: چپ ضد جنگ و سیاه‌پوستان. میفهمی چی میگم ما می‌دانستیم که نمی‌توانیم مخالفت با جنگ یا سیاه‌پوست بودن را غیرقانونی کنیم، اما با واداشتن مردم به ارتباط دادن هیپی‌ها با ماری جوانا و سیاه‌پوستان با هروئین، و سپس جرم‌انگاری شدید هر دو، می‌توانیم این جوامع را مختل کنیم. ما می‌توانیم رهبرانشان را دستگیر کنیم، به خانه‌هایشان حمله کنیم، جلساتشان را به هم بزنیم، و شب‌به‌شب در اخبار غروب به آنها بدگویی کنیم. آیا می دانستیم که در مورد مواد مخدر دروغ می گوییم؟ البته ما این کار را کردیم.» نیکسون به طور موقت ماری جوانا را در جدول یک، محدودترین دسته مواد مخدر، قرار داد.

در سال 1972، کمیسیون به اتفاق آرا توصیه کرد که داشتن و توزیع ماری جوانا برای مصرف شخصی را جرم‌زدایی کند. نیکسون این گزارش را نادیده گرفت و توصیه های آن را رد کرد. با این حال، بین سال‌های 1973 و 1977، یازده ایالت مصرف شخصی ماری‌جوانا را جرم‌زدایی کردند. در اکتبر 1977، کمیته قضایی سنا به غیرقانونی کردن داشتن حداکثر یک اونس ماری جوانا برای استفاده شخصی رأی داد. با این حال، تنها در عرض چند سال، قوانین و سیاست ها تغییر کرد. پیشنهادات برای جرم زدایی از ماری جوانا به دلیل نگرانی والدین در مورد میزان بالای مصرف ماری جوانا در نوجوانان کنار گذاشته شد. ماری جوانا در نهایت گرفتار یک واکنش فرهنگی گسترده تر علیه سهل انگاری در دهه 1970 شد.

دهه 1980 و 90: افزایش مصرف کنندگان مواد  و مجازات زندان

ریاست‌جمهوری رونالد ریگان آغاز دوره‌ای طولانی از افزایش سرسام‌آور زندانیان است که به دلیل سیاست های جنگ با مواد روز به روز در حال افزایش نیز بود. تعداد افرادی که در پشت میله‌های زندان به دلیل جرایم غیرخشونت‌آمیز مواد مخدر بودند از 50000 نفر در سال 1980 به بیش از 400000 نفر در سال 1997 افزایش یافت. نگرانی عمومی در مورد مصرف مواد مخدر غیرقانونی که در طول دهه 1980 ایجاد شد، عمدتاً به دلیل نمایش رسانه‌ها از افراد مصرف کننده ای بود که در حال مصرف کوکائین بودند.  بلافاصله پس از روی کار آمدن رونالد ریگان در سال 1981، همسرش، نانسی ریگان، یک کمپین تبلیغاتی ضد مواد مخدر را آغاز کرد و شعار «فقط بگو نه» را ابداع کرد.

این امر زمینه را برای سیاست‌های تحمل صفر که از اواسط تا اواخر دهه 1980 اجرا شد، آماده کرد. داریل گیتس، رئیس پلیس لس آنجلس، که معتقد بود “مصرف کنندگان مواد مخدر باید شناسایی و تیرباران شوند”، برنامه آموزش مواد مخدر DARE را پایه گذاری کرد که به سرعت در سراسر کشور علیرغم فقدان شواهد دال بر اثربخشی آن به تصویب رسید. سیاست‌های شدیدتر مواد مخدر همچنین مانع از گسترش برنامه‌های دسترسی به سرنگ و سایر سیاست‌های کاهش آسیب برای کاهش گسترش سریع ایدز شد.

در اواخر دهه 1980، یک تشنج سیاسی در مورد مواد مخدر منجر به تصویب مجازات های شدید در کنگره و مجالس ایالتی شد که به سرعت جمعیت زندانیان را افزایش داد. در سال 1985، نسبت آمریکایی‌هایی که در نظرسنجی شرکت کردند که مصرف مواد مخدر را «مشکل شماره یک» کشور می‌دانستند تنها 2 تا 6 درصد بود. این رقم تا پایان دهه 1980 رشد کرد تا اینکه در سپتامبر 1989 به 64 درصد رسید. با این حال، در کمتر از یک سال، این رقم به کمتر از 10 درصد کاهش یافت، زیرا رسانه ها علاقه خود را از دست دادند. با این حال، سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ای در مورد مصرف و نگهداری مواد ادامه یافت و منجر به افزایش سطوح دستگیری و حبس شد.

اگرچه بیل کلینتون در مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری 1992 خود از درمان مصرف کنندگان به جای زندانی کردن آنها حمایت کرد، اما در چند ماه اول حضورش در کاخ سفید، با ادامه تشدید جنگ با مواد مخدر به سیاست جنگ با مواد مخدر اسلاف جمهوری خواه خود بازگشت. بدیهی است که کلینتون توصیه کمیسیون مجازات ایالات متحده برای از بین بردن تفاوت بین احکام کراک و پودر کوکائین را رد کرد. با این حال، یک ماه قبل از پایان قدرتش، کلینتون در مصاحبه ای با رولینگ استون اظهار داشت که “ما واقعاً به بررسی مجدد کل سیاست خود در مورد زندانی کردن افرادی که مواد مخدر مصرف می کنند نیاز داریم و گفت که مصرف ماری جوانا باید جرم زدایی شود.”

در اوج سیاست جنگ با مواد مخدر در اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990، جنبشی ظهور کرد که به دنبال رویکرد جدیدی در سیاست مواد مخدر بود. در سال 1987، آرنولد ترباخ و کوین زیس بنیاد سیاست مواد مخدر را تأسیس کردند و آن را به عنوان “مخالفان وفادار به جنگ با مواد مخدر” توصیف کردند. محافظه کاران برجسته ای مانند ویلیام باکلی و میلتون فریدمن از مدت ها قبل از پایان دادن به ممنوعیت مواد مخدر دفاع کرده بودند، مانند آزادیخواهان مدنی مانند مدیر اجرایی قدیمی ACLU ایرا گلاسر. در اواخر دهه 1980، کرت اشموک، شهردار بالتیمور، قاضی فدرال رابرت سویت، پروفسور پرینستون، ایتان نادلمان، و دیگر فعالان، محققان و سیاستگذاران به آنها پیوستند.