مرکز منطقه‌ای اطلاعاتی و همکاری آسیای مرکزی (کاریک)
بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، کشورهای آسیای میانه مانند قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان، ترکمنستان و ازبکستان با مشکلات جدی سیاسی، اقتصادی و اجتماعی روبرو و همزمان با کمبود بودجه نیز مواجه، یعنی از طرفی با کسر اعتبار مالی و عدم مدیریت در برخورد با معضلات ناشی از مشکلات ساختاری و از طرفی دیگر با قاچاق مواد مخدر که تهدیدی جدی برای این کشورها تلقی می‌شد دست به گریبان بودند. برای حل مشکلات ناشی از قاچاق مواد مخدر در 5 می 2007 موافقتنامه‌ای بین پنج کشور آسیای میانه و اداره مبارزه با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد UNODC به امضاء رسید و متاقعب آن موافقتنامه‌ای توسط دولت‌های روسیه، آذربایجان و بنیاد آغاخان (از سرمایه‌داران و سرمایه‌گذاران مسلمان افغانی دانش‌آموخته دانشگاه هاروارد و رئیس فرقه اسماعیلیه) به امضاء رسید.[1]
احساس ضرورت همکاری‌های جهانی از سوی کشورهای عضو، آنان را بر آن داشت تا درصدد جلب همکاری‌های بین‌المللی در راستای مبارزه با مواد مخدر و جرایم مرتبط برآیند و حمایت کامل سیاسی خود را از فعالیت‌های اداره مبارزه با مواد مخدر و جرم سازمان ملل اعلام و کاملاً مشخص بود که درکنار حمایت سیاسی، ضرورت اتخاذ تدابیر عملی نیز برای مبارزه با روند رو به افزایش قاچاق مواد مخدر در منطقه وجود داشت. چون قاچاق مواد مخدر یک مشکل منطقه‌ای بود و مبارزه با تهدیدات ناشی از آن هم ضرورت همکاری‌های منطقه‌ای را طلب می‌کرد. بدین ترتیب بوجود آمدن یک ساختار منطقه‌ای برای کمک به همکاری کشورهای منطقه، تبادل اطلاعات و هماهنگی عملیات‌های مشترک چندجانبه کشورهای عضو تداعی می‌شد بر این اساس دبیر کل وقت سازمان ملل متحد طی سفری به منطقه پیشنهاد راهکاری از سوی کشورهای منطقه و اداره مبارزه با مواد مخدر و جرم این سازمان UNODC را مطرح، که در 24 و 25 دسامبر 2002 طرحی آماده و طی جلسه‌ای توسط بریان تایلور مسئول عمومی کاهش تقاضا UNODC به اعضای امضاء کننده موافقتنامه، ارائه و کشورهای عضو حمایت خویش را ازاین طرح اعلام نمودند.
مرکزتحقیقات، رهیافت‌ها و مطالعات بین‌المللی مواد مخدر
هم اندیشی جهانی راه برتر( CUDRAS)
[1].http://mcn.gov.af/Content/files/5-%20NL%20Mar%202012.pdf
