گروه خودگمارده‌ا‌یی در میانمار، مجری اعمال کیفر برای متهمان مصرف مواد
انفعال دولت میانمار در مبارزه با تولید و مصرف غیرقانونمند هروئین سبب‌شده گروهی خودگمارده موسوم به پات یاسان[1]، در ایالات شمالی کاچین با اتخاذ روش‌های خشونت‌آمیز و سرسختانه در این خصوص وارد عمل‌شود. این اقدامات به‌شدت توسط جامعه‌ی بین‌الملل محکوم شده‌است. گروه پات یاسان، که برآمده از ائتلافی میان کلیساهای باپتیست، کاتولیک و پروتستان در کچین در سال 2014 میلادی است، هدف غایی خود را «ریشه‌کنی کامل موادمخدر در میان مردم این ایالت» بنا نهاده‌است. این گروه هزاران داوطلب را به خدمت گرفته‌است که مزارع خشخاش را منهدم کنند و افرادی را که متهم به مصرف یا فروش موادمخدرند دستگیر نمایند.
ملاحظات
- کشور میانمار پس از افغانستان، بزرگترین تولید‌کننده‌ی تریاک در دنیاست. با وجود این‌که بخش اعظم تریاک و هروئین تولید‌شده به خارج از کشور قاچاق می‌شود، قیمت پایین و دسترسی سریع به هروئین در کشور منجر به افزایش چشمگیر نرخ شیوع مصرف هروئین شده‌است. از این روی، مقامات ایالات کچین در اتخاذ اقدامات مؤثر در مهار این معضل ناتوان بوده‌اند.
- بر اساس پیمایشی که در سال 2013 میلادی صورت گرفت، تخمین زده‌شد که به‌طور میانگین، در هر خانواده‌ی کچینی، یک مصرف‌کننده‌ی دائمی هروئین زندگی می‌کند. در همان سال، کنوانسیون باپتیست کچین، در ارزیابی خود اعلام‌کرد حدود 80 درصد از جوانان این ایالت به مواد مخدر
وابستگی دارند. اخیراً در گزارشی از کانال خبری بی‌بی‌سی[2]، شواهدی ارائه‌گردید که نشان‌دهنده‌ی این موضوع است که مصرف هروئین عملاً در بخش‌های از شهر هپاکانت ایالت کچین جر‌م‌زدایی شده‌است.
- گروه پات‌یاسان مسئولیت چند مرکز مسیحی بازپروری در سراسر کچین را برعهده‌دارد؛ در این مراکز مصرف‌کنندگان مواد به‌طور اجباری در سلول‌های کوچکی برای چندین هفته نگهداری می‌شوند آن‌هم در شرایطی که به هیچ‌گونه خدمات درمانی و کاهش درد ناشی از ترک دسترسی ندارند. مراجعه‌کنندگان از طریق آیین‌های مذهبی و برخی نغمه‌های دینی می‌بایست دین را جایگزین مصرف مواد مخدر کنند.
- جدال میان اعضای گروه پات‌یاسان و کشاورزان و مزرعه‌داران خشخاش همواره به‌خشونت می‌انجامد؛ به عنوان مثال، در فوریه سال 2016، یک عضو 19 ساله‌ی این گروه به ضرب گلوله‌ی یک کشاورز جان باخت. در رویدادی دیگر، در شهر وای‌ما[3] 14 عضو این گروه در جدال با مزرعه‌داران خشخاش به‌شدت زخمی شدند. با این حال یکی از پایه‌گذاران این گروه به نام جناب سم‌سون هکالام، رهبر کنوانسیون باپتیست کچین، معتقد است این رویکرد خصمانه و سزاده تنها راه حل معضل مواد در این ایالات است.
- شایان ذکر است، عدم اعتماد به دولت ملی در میان مردم ایالات کچین موج می‌زند. بی‌ثباتی‌های ناشی از جنگ و نزاع داخلی از آغاز دستیابی این کشور به استقلال از کشور بریتانیا در سال 1948 میلادی، و ایستادگی در برابر قوانین ملی کشور میانمار از سوی ارتش مستقل کچین با
شکسته‌شدن آتش‌بس در سال 2011، اجرا و پایبندی به قوانین در سطوح گسترده و زمینه‌های مختلف را عملاً ناممکن ساخته‌است.
- برخی معتقدند انفعال دولت در مبارزه با مواد مخدر ریشه در فساد فراگیر و حس بی‌علاقگی نسبت به مرد کچین دارد؛ در همین ارتباط برخی این اتهام را به دولت می‌زنند که با بهره‌گیری از سلاح هروئین و گسترش عامدانه‌ی مصرف پرخطرمواد در میان مردم کچین، دولت به تضعیف مقاومت این مردم همت می‌گمارد. جناب کشیش ماجی‌لا واوم[4]، این نگرش دولت مرکزی را «سیاست پاکسازی قومیتی» نامیده‌است.
- در کنار روش خصمانه و سخت‌گیرانه‌ی گروه پات‌یاسان در مبارزه با مواد مخدر، برنامه‌های کاهش آسیب همانند اقدامات انجمن پژوهش‌های سوءمصرف مواد (SARA) به عنوان سازمانی غیردولتی در ایالات کچین که خدمات مشاوره، آموزش، درمان و پروژه‌ی مبادله‌ی سرنگ را اجرا و ارائه می‌کند بارقه‌هایی از امید را در زمینه‌ی درمان و کاهش آسیب‌های ناشی از سوءمصرف مواد همچنان روشن نگه‌می‌دارد.
نظریه
چنین به نظر می‌رسد که این نوع اقدامات پوششی برای اقدامات نژاد‌پرستانه و جنگ‌های مذهبی فیمابین قومیت‌های موجود در میانمار باشد. لذا ناامنی ناشی از این نوع اقدامات خودسرانه نه تنها کمکی به بهبود اوضاع نخواهد کرد بلکه باعث افزایش تولید نیز خواهد شد. قطعاً مافیای مواد مخدر هوشمندتر از آن است که نتواند کمبود تولید را از طریق افزایش قیمت جبران نکند؛ بنابراین همیشه و در همه جا باید پایبند این اصول بود که مبارزه با مواد مخدر باید همه‌جانبه و کل‌نگر در همه زمینه‌های مقابله، درمان و پیشگیری دنبال شود؛ والا تک‌بعدی‌نگری در امر مواد مخدر نه تنها کمکی به بازار مصرف و تولید نخواهدکرد بلکه باعث تغییر جغرافیای کشت، الگوی مصرف از مواد کم خطر سنتی به پر خطر صنعتی خواهد شد.
ورود شیشه و جایگزین شدن مواد صنعتی در منطقه خاور‌میانه در سال‌های 2000 تا 2001، یکی از مهم‌ترین تجربه‌های تلخ عملی کاهش کشت افغانستان از 8000 تن به 210 تن در زمان طالبان بود
که اتفاق افتاد و همچنان منطقه درگیر آن است؛ لذا پیش‌بینی می‌شود با از بین رفتن مزارع میانمار نه تنها مشکل مرتفع نشود بلکه مواد صنعتی به سرعت جایگزین مواد سنتی خواهد شد.
[1] Pat Jasan, a Christian vigilante group in the northern state of Kachin
[2] http://www.bbc.co.uk/programmes/p058dkz4
[3] Wai Maw Township
[4] Reverend Maji La Wawm
[i] http://www.talkingdrugs.org/myanmar-vigilante-group-detaining-and-beating-people-for-alleged-drug-use
