همه چیز درباره داروی زولپیدم (آمبین)

زولپیدم که نام تجاری آن آمبین است یک داروی خواب آور غیر بنزودیازپینی (جز گروه دارویی Z) تجویزی محسوب می شود که در درمان کوتاه مدت بی خوابی مورد استفاده قرار می گیرد[1].

اسامی و اصطلاحات دیگر برای این دارو عبارتند از :

قرص زامبی، تیک تاک، خواب راحت.

این دارو را می توان به صورت قرص بلعیدنی مورد سوء مصرف قرار داد یا می توان آن را نصف کرد و استنشاق نمود[2].

آرام بخش های تجویزی باعث سرخوشی و نشاط می گردند و همچنین ضد تشنج هستند.

مصرف این دارو در بعضی افراد باعث اضطراب و پرخاشگری می گردد. مصرف آرام بخش های تجویزی موجب اختلالات دارویی نیز می شود که  با سایر داروها و مواد – به ویژه الکل – می تواند منجر به کاهش تنفس و تنگی نفس شما گردد و احتمال منجر به مرگ نیز وجود دارد.

سوء مصرف زولپیدم

ادامه مصرف این دارو منجر به وابستگی جسمی می گردد – زمانی که مصرف آن کم می شود یا ناگهان متوقف می گردد – علائم ترک مصرف آن آشکار می شود. به دلیل اثرگذاری زولپیدم بر روی کاهش فعالیت مغز، زمانی که فردی مصرف آن را متوقف می کند، در واقع می تواند یک اثر قابل بازگشت داشته باشد که احتمال تشنج و سایر پیامدهای زیان آور را به همراه خواهد داشت.

احتمال سوء مصرف زولپیدم توسط افراد بسیار فراوان است. علی‌رغم منع مصرف آن توسط پزشکان، استفاده از این دارو برای سرگرمی و همچنین مصرف طولانی‌مدت و دوزهای بالاتر، همچنان متداول و شایع است. زمانی که فرد بدون تجویز پزشک اقدام به استفاده طولانی مدت از زولپیدم می‌کند، احتمال افزایش وابستگی و سوء مصرف افزایش پیدا می‌کند. تحمل به دارو زمانی اتفاق می‌افتد که فرد دارو را از راهی غیر از روش توصیه شده (مانند تزریق) مصرف کند یا دارو را برای غیر اهداف درمانی مورد استفاده قرار دهد. سوء مصرف در افرادی که به سایر داروها وابستگی دارند بیشتر اتفاق می‌افتد، اگرچه  احتمال بروز وابستگی و سوء مصرف در افراد بدون سابقه نیز وجود دارد.

مصرف بیش از حد زولپیدم

احتمال بروز مقاومت در برابر اثرات این دارو نیز وجود دارد یعنی این که نیاز به مصرف دوزهای بالاتر این دارو برای رسیدن به اثرات مشابه آن، که در ابتدای مصرف، آن را تجربه کرده است، وجود دارد. این امر ممکن است مصرف کنندگان این دارو را به مصرف دوزهای بیشتر ترغیب نماید و خطر بروز بیش مصرفی را به وجود آورد. آرام بخش های تجویزی می توانند اعتیادآور باشند، یعنی با وجود عواقب زیان بار مصرف این داروها، فرد به مصرف این داروها ادامه خواهد داد[3].

این داروها عملکرد طبیعی مغز را کاهش می دهند که ممکن است منجر به بی تفاوتی، افزایش سداسیون (تسکین)، سوزنی شدن (تنگ شدن) مردمک چشم، دپرسیون تنفسی، کما و گاهاً مرگ نیز می گردد. مصرف در دوزهای بالاتر منجر به اختلال حافظه ، قضاوت و هماهنگی؛ تحریک پذیری؛ پارانویا ( روان پریشی)؛ و افکار خودکشی می شود. هرچند زولپیدم جزو بنزودیازپین‌ها نمی‌باشد ولی در موارد مصرف دوز بالای آن، از فلومازنیل که انتاگونیست گیرنده بنزودیازپین‌ها است، استفاده می‌گردد. این دارو سبب می‌شود که زولپیدم از روی گیرنده‌های بنزودیازپینی جدا شده و آثار سمی آن به سرعت برطرف گردد.

از دیگر عوارض جانبی مصرف زولپیدم عبارتند از: تهوع، استفراق، سرگیجه و سر درد.

[1] DEA. “Depressant.” Drug Enforcement Agency. Web. https://www.dea.gov/taxonomy/term/316. Accessed 26 Oct. 2018.

[2] NIH. “Zolpidem.” U.S. National Library of Medicine. https://medlineplus.gov/druginfo/meds/a693025.html. Accessed 26 Oct. 2018.

[3] NIH. “Zolpidem.” U.S. National Library of Medicine. https://medlineplus.gov/druginfo/meds/a693025.html. Accessed 26 Oct. 2018.

بازنشر این مطلب صرفاً با ذکر منبع «کادراس» بلامانع است.