کادراس موسسه کادراس
روانشناسان موقعیت مناسبی برای حمایت از بیماران مبتلا به اختلالات مصرف مواد مخدر دارند اما نحوه کمک آنها به این بیماران بستگی به نوع مواد مصرف شده دارد . یکی از اجزاء کلیدی درمان اختلال مصرف مواد افیونی ، مصرف داروهایی مانند بوپرنورفین است . اوونز می گوید اولین قدم برای جلوگیری از تأثیر طولانی مدت مصرف مواد افیونی از جمله مصرف بیش از حد مواد ، تشویق بیماران برای جستجوی درمان پزشکی است . درمان روانشناختی همزمان می تواند به افراد کمک کند تا علاوه بر رعایت برنامه دارویی خود ، عوامل استرس زایی را که آنها را به سمت مصرف مواد افیونی سوق داده است شناسایی کرده و به شیوه های سالم تری پاسخ دهند و شرایط مربوط به آن مانند درد ، استرس پس از سانحه ، اضطراب و افسردگی را برطرف کند.
به گفته پائول کریستو ، دارای مدرک دکترای پزشکی و دانشیار در بخش داروهای درد در دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز ، همچنین برای روانشناسان اهمیت دارد که از افزایش دسترسی به نالوکسان حمایت کنند ، که در برخی از ایالات ، هر فرد می تواند این دارو را برای درمان مصرف بیش از حد مواد مخدر در مواقع ضروری از داروخانه درخواست کند . کریستو می گوید: ” ما به آگاهی بیشتر در سراسر کشور نیاز داریم که این می تواند مانع از مرگ افراد بیمارشود ” .
هیچ داروی مورد تأیید سازمان غذا و دارو ، که پزشکان بتوانند از آنها برای کمک به بهبود و ترمیم محرک هایی مانند کوکائین و مت آمفتامین استفاده کنند ، وجود ندارد اما استوپز می گوید تعدادی از مداخلات مبتنی بر رفتار ، مانند درمان رفتاری شناختی (CBT) وجود دارد که روانشناسان می توانند از آنها استفاده کنند . برخی از پزشکان ، درمان رفتاری شناختی ( CBT ) را با رویکردی به نام مدیریت اضطراری مرتبط می دانند ، که با استفاده از تقویت کننده های جایگزین مانند کارت هدیه یا کوپن دادن به بیمارانی نشان می دهند ازمواد مخدر استفاده نکرده اند ، این پرهیز و خودداری را تشویق می کند.
همچنین روانشناسان باید عادت کنند که از همه بیماران خود درخصوص مصرف هرگونه مواد مخدر سوال کنند . اوونز به پزشکان توصیه می کند که تصور نکنند بیمارانی که اختلال مصرف مواد مخدر ندارند از مواد سوء استفاده نمی کنند و یا در آینده در معرض استفاده قرار نمی گیرند. او می گوید: ” با ادامه عوامل استرس زا و از آن جا که مهارت های مقابله موثر قطع شده است ، افراد به استفاده از مواد مخدر روی می آورند ” .
اوونز پزشکان را تشویق می کند که اگر بیماری گفت که از این مواد استفاده کرده است ، دلسوزی و شفقت خود را با هدف کمک به بیماران برای فهمیدن چگونگی اثر گذاری ترکیبات استرس زا بر مصرف مواد مخدر و پیدا کردن راه های بهتری برای مقابله با آن ، افزایش دهند . او در ادامه می گوید: “روانشناسان به جای این که تصور کنند بیماران می خواهند مصرف خود را کنار بگذارند ، باید به بیماران در تجزیه و تحلیل عملکرد و نقش این ماده در زندگی آنها کمک کنند . ”
اوونز می گوید ، همچنین تشخیص این موضوع که ملاقات های سرپایی هفتگی ممکن است برای هر بیمار ، به ویژه برای افرادی که وقت آزاد بیشتری در طول این پاندمی ( همه گیری ) دارند کافی نباشد ، از اهمیت زیادی برخوردار است . در صورت لزوم روانشناسان باید مراقبت های خود را با سایر ارائه دهندگان مراقبت های پزشکی هماهنگ کنند و بر روی حمایت و سرو سامان دادن به زندگی روتین بیمارانشان متمرکز شوند. به عنوان مثال ، اوونز یک بار در هفته یک بیمار مبتلا به اختلال مصرف مواد مخدر را در محیط سرپایی درمان می کند ، اما بیمار همچنین از طریق متخصص محلی دیگری در مراقبت های سرپایی ویژه مشارکت می کند. اوونز در ادامه افزود: روانشناسان همچنین باید بیماران را تشویق کنند تا در انجمن ها و گروه های حمایتی جامعه به صورت مجازی شرکت کنند . او می گوید هیچ رویکرد سیاه و سفیدی برای کمک به بیماران مبتلا به مصرف مواد مخدر وجود ندارد . ” این در واقع متناسب با نیازهای هر بیمار است. ” (م.ک)
