سیاست مخدری آمریکا و تبعیض نژادی

همه گیری کووید ۱۹ نابرابری های عمیق حوزه سلامت را به ویژه در ایالات متحده آمریکا میان سفید پوستان و سیاه پوستان نمایان کرد. سیاه پوستان آمریکایی در طول همه‌گیری سختی ها و مرگ و میرهای بیشتری را تجربه کرده‌اند و همچنان با سرعت بیشتری نسبت به آمریکایی‌های سفیدپوست می‌میرند و همچنین به‌طور نامتناسبی از طیف گسترده‌ای از بیماری‌های حاد و مزمن دیگر رنج می‌برند. این نابرابری‌ها به‌ویژه در زمینه اختلالات مصرف مواد که در آن رویکردهای تنبیهی ریشه‌دار مانند تفکرات مربوط به انگ اجتماعی نسبت به اعتیاد را تشدید و در مقابل اجرای مراقبت‌های پزشکی مناسب را دشوار کرده است، آشکار است. داده‌های فراوان نشان می‌دهد که سیاه‌پوستان و سایر جوامع رنگین‌پوست به‌طور  نامتناسبی  از دهه‌ها پرداختن به مصرف مواد مخدر به‌عنوان یک جرم و نه به عنوان یک موضوع بهداشت عمومی آسیب دیده‌اند.

پژوهشی که بین سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۳ در ۱۰ شهر اسپانیا انجام شد، نشان داد افرادی که در محله‌هایی زندگی می‌کنند که دارای محرومیت اجتماعی-اقتصادی هستند، ۷ برابر بیشتر از افرادی که در مناطق مرفه‌تر زندگی می‌کنند در اثر بیش مصرفی مواد مخدر فوت می‌شوند. پژوهشی دیگر که بین ۲۴۰۰ نفر در مکزیک (۱۶۰۰ نفر از آن‌ها در شهری در همسایگی ایالات متحده زندگی می‌کردند) انجام شد، نشان داد که نابرابری اجتماعی-اقتصادی در سطح منطقه‌ای، میزان مصرف مواد مخدر در سال گذشته را، تا حدی از طریق قرار گرفتن در معرض خشونت و ناامنی محله، تحت تأثیر قرار داده است. پژوهش انجام شده بر روی ۵۰۵ جوان آفریقایی-آمریکایی که در مناطق روستایی فقیرنشین ایالات متحده زندگی می‌کنند، نشان داد که تجربه فقر و فرزندپروری سخت‌گیرانه، منجر به عدم سرمایه‌گذاری در آینده آن‌ها شده است؛ که به نوبه خود خطر ابتلا به اختلالات مصرف مواد مخدر را افزایش داده است.

در حالی که دهه هاست اعتیاد به عنوان یک بیماری شناخته شده و درمان آن نیز نیازمند رویکردهای پزشکی است. چرا که در نتیجه مصرف مواد عملکرد مغز فرد دچار تغییرات عمده ای شده و این موضوع تنها یک انحراف اجتماعی نیست؛ با این حال در بسیاری از کشورها مجازات های نامتوازنی در مقابل مصرف کنندگاه شخصی مواد در نظر گرفته شده که هم باعث افزایش جرم جنایت شده و هم زمینه درمان را بسیار سخت کرده است.

اگرچه آمارها برحسب نوع مواد مصرفی متفاوت است، اما به طور کلی، افراد سفیدپوست و سیاه پوست تفاوت قابل توجهی در مصرف مواد مخدر ندارند، اما پیامدهای قانونی آنها اغلب بسیار متفاوت است. برای مثال، اگرچه سیاه‌پوستان با آمارهای مشابهی کانابیس مصرف می‌کنند، در سال ۲۰۱۸، سیاه‌پوستان تقریباً چهار برابر بیشتر از  سفیدپوستان به دلیل داشتن حشیش دستگیر می‌شوند؛ همچنین درصد بیشتری از آنها آفریقایی آمریکایی یا لاتین تبار بودند، حتی اگر این گروه ها روی هم حدود یک چهارم از جمعیت ایالات متحده را تشکیل می دادند.

در طول سال‌های اولیه بحران مصرف مواد افیونی دستگیری ‌ها به دلیل مصرف هروئین بسیار بیشتر از دستگیری‌های مربوط به داروهای تجویزی غیرقانونی بوده است، با وجود اینکه داروهای تجویزی عمدتاً توسط سفید پوستان امریکایی مصرف می شده است. در طول اپیدمی کراک در دهه ۱۹۸۰،  مجازات  های بسیار سخت تری برای کوکائین کراک که میزان مصرف بالایی در  ایالات دارای جمعیت های رنگین پوست داشتند نسبت به کوکائین پودری اعمال شد. این مواد تنها چند نمونه از انواع تبعیض نژادی است که  مدتها است  با قوانین مواد مخدر و نظارت بر آنها مرتبط بوده است.

امروزه  بحران مصرف مواد افیونی برخی از تلاش‌ها را برای دور شدن از مجازات به سمت پرداختن به اعتیاد به عنوان یک موضوع مربوط به حوزه بهداشت عمومی آغاز کرده است، اما بهره‌وری از ی استراتژی بهداشت عمومی برای مقابله با سوء مصرف مواد مخدر همچنان به  طور نابرابر بر  اساس نژاد/قومیت توزیع شده است. در مقایسه با سفیدپوستان، سیاه پوستان و اسپانیایی تبارها  بیشتر احتمال دارد که  پس از دستگیری به دلیل مصرف و یا نگهداری مواد مخدر زندانی شوند تا اینکه به برنامه های درمانی ارجاع شوند.

همچنین، یک  مطالعه در سال ۲۰۱۸  در فلوریدا نشان داد که آمریکایی های آفریقایی تبار که به دنبال درمان اعتیاد بودند، در مقایسه با سفیدپوستان تاخیر قابل توجهی را در ورود به درمان (چهار تا پنج سال) تجربه کردند که منجر به پیشرفت بیشتر اختلالات مصرف مواد، نتایج ضعیف تر درمان و افزایش میزان مصرف بیش از حد شد. این تأخیرها را نمی‌توان به تنهایی به وضعیت اجتماعی-اقتصادی نسبت داد. مطالعات نشان داده است که جوانان سیاه پوست مبتلا به اختلال مصرف مواد افیونی به طور قابل توجهی کمتر از همسالان سفیدپوست احتمال دارد که تحت درمان دارویی قرار بگیرند و بیماران سیاه پوست مبتلا به اختلال مصرف مواد افیونی  ۷۷ درصد کمتر از بیماران سفیدپوست داروی ترک اعتیاد به مواد افیونی بوپرنورفین را دریافت می کنند.

تأثیرات مخرب مجازات برای نگهداری مواد مخدر که به طور نامتناسبی بر زندگی سیاه پوستان تأثیر می گذارد، دامنه وسیعی دارد. حبس منجر به انزوا می شود که عامل تشدید کننده سوء مصرف مواد مخدر، اعتیاد و عود است. همچنین  خطر مرگ زودهنگام  به دلایل مختلف را افزایش می دهد.

علاوه بر اینکه منجر به حبس می شود، دستگیری به دلیل داشتن حتی مقدار کمی حشیش – نتیجه ای بسیار رایج برای جوانان سیاه پوست نسبت به جوانان سفیدپوست – می تواند باعث شود که فرد دارای سابقه کیفری باشد که  فرصت های آینده آنها  مانند تحصیلات عالی و اشتغال را به شدت محدود می کند. این بار بیش از حد محکومیت های مواد مخدر و حبس بر روی کودکان و خانواده های سیاه پوست تأثیرات گسترده ای دارد. والدینی که دستگیر می‌شوند می‌توانند حضانت فرزندان خود را از دست بدهند و فرزندان خود را به سیستم رفاه کودکان وارد کنند.

مصرف هروئین، ماریجوانا و اوپیوئید در جوامع نابرابر معنایی بیش از ارتباط اتفاقی یا هر توصیف دیگری دارد. از ترکیب آمارهایی که دفتر مقابل با جرم و مواد سازمان ملل در خصوص مصرف مواد و افزایش جرم منتشر کرده است، می توان به شاخص واحدی رسید که نشان دهنده ارتباط میان نابرابری با مصرف اوپیوئید، اکستازی، آمفتامین و حشیش است. در نتیجه می توان با اطمینان گفت که شیوع مصرف مواد در جوامع نابرابر تر متداول تر است. حتی این نسبت در میان ۵٠ ایالات خود امریکا نیز میان نابرابری، مصرف بیشتر مواد و بالا بودن میزان مرگ و میر برقرار است. نرخ شیوع بیماری های روانی نیز در جوامع نابرابرتر از فراوانی بیشتری برخوردار است. این مطالعه بطور خاص بروی دو بیماری شیزوفرنی و افسردگی تمرکز داشته است و یافته های تکمیلی نشان دهنده این است که رتبه بندی درآمدی مولفه پیش بینی کننده به مراتب بهتری برای پیش بینی رو به وخامت رفتن بیماری های دیده شده است و از میزان مطلق درآمدها به مراتب گویا تر است.