کادراس موسسه کادراس
موادی مانند ماری جوانا، تریاک، کوکائین و حتی برخی از روانگردان ها که امروزه در زمره مواد غیر قانونی به حساب می آیند، برای هزاران سال با اهداف پزشکی مورد استفاده قرار می گرفته است. به نظر می رسد این نوع بشر است که با مصرف خود در طول زمان خطرات نسبی مصرف مواد را دگرگون کرده است. اولین قوانین ضد تریاک در دهه ۱۸۷۰ متوجه مهاجران چینی شد؛ همچنین اولین قوانین ضد کوکائین در اوایل دهه ۱۹۰۰ متوجه مردان سیاه پوست در جنوب شد. اولین قوانین ضد ماری جوانا، در غرب میانه و جنوب غربی در دهه های ۱۹۱۰ و ۲۰، متوجه مهاجران مکزیکی و آمریکایی های مکزیکی بود. امروزه، جوامع لاتین و به خصوص سیاهپوستان هنوز در معرض اعمال و مجازات‌های نامتناسب مواد مخدر هستند.
نیکسون و شکاف نسلی
در دهه ۱۹۶۰، زمانی که مواد مخدر به نماد شورش جوانان، تحولات اجتماعی و مخالفت های سیاسی تبدیل شده بود، دولت تحقیقات علمی را برای ارزیابی ایمنی و اثربخشی پزشکی آنها متوقف کرد. در ژوئن ۱۹۷۱، رئیس جمهور نیکسون “جنگ علیه مواد مخدر” را اعلام کرد. او حضور آژانس‌های فدرال کنترل مواد مخدر را به‌طور چشمگیری افزایش داد و اقداماتی مانند صدور حکم اجباری و حکم‌های بدون ضربه را قانونی کرد. یکی از دستیاران ارشد نیکسون، جان ارلیچمن، بعداً اعتراف کرد: «شما می خواهید بدانید که این واقعاً در مورد چه چیزی بود. کمپین نیکسون در سال ۱۹۶۸ و کاخ سفید نیکسون پس از آن، دو دشمن داشتند: چپ ضد جنگ و سیاهپوستان. میفهمی چی میگم ما می‌دانستیم که نمی‌توانیم مخالفت با جنگ یا سیاه‌پوست بودن را غیرقانونی کنیم، اما با واداشتن مردم به ارتباط دادن هیپی‌ها با ماری جوانا و سیاهپوستان با هروئین، و سپس جرم‌انگاری شدید هر دو، می‌توانیم این جوامع را مختل کنیم. ما می‌توانیم رهبرانشان را دستگیر کنیم، به خانه‌هایشان حمله کنیم، جلساتشان را به هم بزنیم، و شب‌به‌شب در اخبار غروب به آنها بدگویی کنیم. آیا می دانستیم که در مورد مواد مخدر دروغ می گوییم؟ البته ما این کار را کردیم.» نیکسون به طور موقت ماری جوانا را در جدول یک، محدودترین دسته مواد مخدر، قرار داد.
در سال ۱۹۷۲، کمیسیون به اتفاق آرا توصیه کرد که داشتن و توزیع ماری جوانا برای مصرف شخصی را جرم‌زدایی کند. نیکسون این گزارش را نادیده گرفت و توصیه های آن را رد کرد. با این حال، بین سال‌های ۱۹۷۳ و ۱۹۷۷، یازده ایالت مصرف شخصی ماری‌جوانا را جرم‌زدایی کردند. در اکتبر ۱۹۷۷، کمیته قضایی سنا به غیرقانونی کردن داشتن حداکثر یک اونس ماری جوانا برای استفاده شخصی رأی داد. با این حال، تنها در عرض چند سال، قوانین و سیاست ها تغییر کرد. پیشنهادات برای جرم زدایی از ماری جوانا به دلیل نگرانی والدین در مورد میزان بالای مصرف ماری جوانا در نوجوانان کنار گذاشته شد. ماری جوانا در نهایت گرفتار یک واکنش فرهنگی گسترده تر علیه سهل انگاری در دهه ۱۹۷۰ شد.
دهه ۱۹۸۰ و ۹۰: افزایش مصرف کنندگان مواد و مجازات زندان
ریاست‌جمهوری رونالد ریگان آغاز دوره‌ای طولانی از افزایش سرسام‌آور زندانیان است که به دلیل سیاست های جنگ با مواد روز به روز در حال افزایش نیز بود. تعداد افرادی که در پشت میله‌های زندان به دلیل جرایم غیرخشونت‌آمیز مواد مخدر بودند از ۵۰۰۰۰ نفر در سال ۱۹۸۰ به بیش از ۴۰۰۰۰۰ نفر در سال ۱۹۹۷ افزایش یافت. نگرانی عمومی در مورد مصرف مواد مخدر غیرقانونی که در طول دهه ۱۹۸۰ ایجاد شد، عمدتاً به دلیل نمایش رسانه‌ها از افراد مصرف کننده ای بود که در حال مصرف کوکائین بودند. بلافاصله پس از روی کار آمدن رونالد ریگان در سال ۱۹۸۱، همسرش، نانسی ریگان، یک کمپین تبلیغاتی ضد مواد مخدر را آغاز کرد و شعار «فقط بگو نه» را ابداع کرد.
این امر زمینه را برای سیاست‌های تحمل صفر که از اواسط تا اواخر دهه ۱۹۸۰ اجرا شد، آماده کرد. داریل گیتس، رئیس پلیس لس آنجلس، که معتقد بود “مصرف کنندگان مواد مخدر باید شناسایی و تیرباران شوند”، برنامه آموزش مواد مخدر DARE را پایه گذاری کرد که به سرعت در سراسر کشور علیرغم فقدان شواهد دال بر اثربخشی آن به تصویب رسید. سیاست‌های شدیدتر مواد مخدر همچنین مانع از گسترش برنامه‌های دسترسی به سرنگ و سایر سیاست‌های کاهش آسیب برای کاهش گسترش سریع ایدز شد.
در اواخر دهه ۱۹۸۰، یک تشنج سیاسی در مورد مواد مخدر منجر به تصویب مجازات های شدید در کنگره و مجالس ایالتی شد که به سرعت جمعیت زندانیان را افزایش داد. در سال ۱۹۸۵، نسبت آمریکایی‌هایی که در نظرسنجی شرکت کردند که مصرف مواد مخدر را «مشکل شماره یک» کشور می‌دانستند تنها ۲ تا ۶ درصد بود. این رقم تا پایان دهه ۱۹۸۰ رشد کرد تا اینکه در سپتامبر ۱۹۸۹ به ۶۴ درصد رسید. با این حال، در کمتر از یک سال، این رقم به کمتر از ۱۰ درصد کاهش یافت، زیرا رسانه ها علاقه خود را از دست دادند. با این حال، سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ای در مورد مصرف و نگهداری مواد ادامه یافت و منجر به افزایش سطوح دستگیری و حبس شد.
اگرچه بیل کلینتون در مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری ۱۹۹۲ خود از درمان مصرف کنندگان به جای زندانی کردن آنها حمایت کرد، اما در چند ماه اول حضورش در کاخ سفید، با ادامه تشدید جنگ با مواد مخدر به سیاست جنگ با مواد مخدر اسلاف جمهوری خواه خود بازگشت. بدیهی است که کلینتون توصیه کمیسیون مجازات ایالات متحده برای از بین بردن تفاوت بین احکام کراک و پودر کوکائین را رد کرد. با این حال، یک ماه قبل از پایان قدرتش، کلینتون در مصاحبه ای با رولینگ استون اظهار داشت که “ما واقعاً به بررسی مجدد کل سیاست خود در مورد زندانی کردن افرادی که مواد مخدر مصرف می کنند نیاز داریم و گفت که مصرف ماری جوانا باید جرم زدایی شود.”
در اوج سیاست جنگ با مواد مخدر در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰، جنبشی ظهور کرد که به دنبال رویکرد جدیدی در سیاست مواد مخدر بود. در سال ۱۹۸۷، آرنولد ترباخ و کوین زیس بنیاد سیاست مواد مخدر را تأسیس کردند و آن را به عنوان “مخالفان وفادار به جنگ با مواد مخدر” توصیف کردند. محافظه کاران برجسته ای مانند ویلیام باکلی و میلتون فریدمن از مدت ها قبل از پایان دادن به ممنوعیت مواد مخدر دفاع کرده بودند، مانند آزادیخواهان مدنی مانند مدیر اجرایی قدیمی ACLU ایرا گلاسر. در اواخر دهه ۱۹۸۰، کرت اشموک، شهردار بالتیمور، قاضی فدرال رابرت سویت، پروفسور پرینستون، ایتان نادلمان، و دیگر فعالان، محققان و سیاستگذاران به آنها پیوستند.
