کادراس موسسه کادراس
هنگامی که فردی اقداماتی برای محافظت از خود در مقابل ابتلاء به اعتیاد انجام می دهد، ممکن است اولین تصور این باشد که او محتمل خسارات دردناکی از این ناحیه شده است. در واقع اعتیاد می تواند شادی، شغل،دوستان و خانواده فرد مصرف کننده را از او بگیرد و پیامدهای جبران ناپذیری برای فرد رقم بزند. اما سوال مهم این است که آیا حتما باید فردی تجربه زیسته اعتیاد را با خود داسته باشد تا اقدامات محافظتی را تقویت کند یا اینکه مسیر منطقی این است که فرد از ابتدا با فراگیری آموزش ها و مهارت های لازم اقدامات پیشگیرانه را در خود تقویت کند؟
بیشتر اوقات انتظار بر این است که در صورتی درمان موفقیت آمیز است که فرد به انتهای خط رسیده باشد و خودش به صورت ارادی اقدام به بهبودی کند، اما این تصور باطل است و عواقب بسیار بدی دارد و حتی برای این دسته چندان نمی توان به بهبودی امید داشت. بهترین زمان برای دوری از خطرات ابتلا به اعتیاد و در صورت ابتلاء بدان در اولین فرصت و در اصطلاح در اسرع وقت است. با این حال، اغلب هنگامی که فردی در اوایل شروع به مصرف از اطرافیان خود درخواست کمک می کند، جامعه، دوستان، خانواده و حتی نظام مراقبت بهداشتی آن را به عنوان یک موضوع جدی تشخیص نمی دهند و همین امر موجب تشدید اعتیاد در فرو دور شدن از محیط اجتماعی و خانواده می شود.
مرحله (پیشا اعتیاد) مرحله ای که فرد دارای علائم خفیف یا متوسط اختلال سوء مصرف مواد است، مرحله ای که یه عنوان پیش شرط اعتیاد می تواند توجه بیشتری را به خطرات مرتبط با مصرف مواد به فرد و جامعه دهد و به تنظیم سیاست ها و منابع مراقبت های بهداشتی که از اقدامات پیشگیرانه و مداخله زود هنگام حمایت می کند، کمک کند.
اصطلاح پیشا اعتیاد، نامی است که به آسانی تمام ویژگی های یک دوره آسیب زا را معرفی می کند و در عین حال یادآوری می کند که چقدر مراقبت های پیشگیرانه می تواند عواقب جدی مصرف مواد و اختلالات شدید همراه آن را کنترل کند.درست شبیه مرحله ای که در پیشگیری از بیماری های مزمن مانند بیماری های قلبی یا دیابت برای بیماران در معرض ابتلاء به کار گرفته می شود.
مراقبت های بهداشتی در ارائه داروها و خدمات پیشگیرانه در گرایش به مصرف مواد در بیشتر نقاط دنیا امیدوار کننده نیست، علیرغم این عبارت معروف که یک دلار هزینه در اقدامات پیشگیرانه از مصرف مواد معادل ۱۰ دلار در اقدامات درمانی است، اما همچنان اولویت بر درمان است نه پیشگیری. لازم است این تفکر جهانی شود که معقول نیست افراد مبتلاء به مشکلات مصرف مواد مخدر حتما به انتهای خط برسند تا درمان برای آنها شروع شود بلکه تشخیص زود هنگام اعتیاد در فردی و به کار گیری اقدامات درمانی و پیشگیرانه بسیار کم هزینه تر و منطقی تر است. این امکان وجود دارد که از طریق غربالگری و مداخله زودهنگام – از جمله مداخله کوتاه در طول معاینات معمول – به افراد در مورد الگوهای مشکل ساز مصرف مواد مخدر یا الکل که هنوز آستانه اعتیاد را که گاهی اوقات به عنوان اختلال شدید مصرف مواد تعریف می شود، تجربه نکنند.
یکی از تعاریف اعتیاد ناتوانی در کنترل مصرف مواد با وجود پیامدهای نامطلوب سلامتی و حتی با وجود تمایل به تغییر است. برای کسانی که معیارهای اختلال شدید مصرف مواد را دارند، اغلب به درمان و حمایت های خارجی برای بهبودی نیاز است. متأسفانه، فقط ۱۰ درصد از افرادی که می توانند از درمان بهره مند شوند، این حمایت ها را دریافت می کنند. با این حال، قبل از رسیدن به این نقطه، برای افراد آسان‌تر است که مصرف خود کنترل کنند، از جمله با تعیین محدودیت‌ها و توجه بیشتر به مصرف مواد.
به عنوان مثال، افزایش آگاهی از مضرات مشروبات الکلی مردم را نسبت به الگوهای ناسالمی آگاه کرده است که در دوران قبلی به دلیل رعایت نشدن معیار حیاتی اعتیاد – ناتوانی در کنترل مصرف – مورد توجه قرار نگرفته است. تشخیص مرحله پیش از اعتیاد می تواند به عنوان هشداری برای فرد در مورد یک الگوی رفتاری با عواقب بالقوه مهم-اما بسیار قابل پیشگیری- سلامتی و زندگی عمل کند. این امر می تواند نقطه عطف متفاوتی در زندگی افراد در معرض خطر اعتیاد ایجاد کند، نقطه‌ای که فرد را فعال‌تر مراقبت و محافظت از خود وارد کنش می کند.
چشم انداز مصرف مواد مخدر امروزه به دلیل مصرف مواد روان گردان بسیار خطرناک است، موادی که به طور فزاینده ای در حال گسترش است و یا به جای مواد مخدر غیرافیونی فروخته می شوند. حتی افرادی که فقط گهگاهی مواد مخدر مصرف می کنند و حتی افرادی که آگاهانه مواد افیونی مصرف نمی کنند، در معرض خطر مصرف این مواد مانند فنتانیل قرار دارند. در واقع به برخی اهرم‌ها نیاز است تا مراقبت‌های بهداشتی معمول را به عنوان فرصتی برای غربالگری و آموزش در مورد خطر آلودگی مواد مخدر به ویژه در مورد افرادی که مواد غیرقانونی مصرف می کنند و یا مصرف کنندگان گهگاهی مواد به کار گرفته شود.
برای اینکه تغییر نام اختلالات خفیف تا متوسط مصرف مواد به عنوان پیش از اعتیاد معنی دار باشد، نیاز به اقداماتی برای تعریف و تشخیص مصرف موادی است که از نظر بالینی قابل توجه و برای مداخله زودهنگام قابل استفاده است. معیارهای موجود در پیشگیری از اختلال مصرف مواد خفیف تا متوسط، نقطه شروع است، همانطور که از ابزارهای غربالگری موجود در مراقبت های اولیه استفاده می شود در مورد فراوانی مصرف مواد نیز صادق است. اما همچنان تحقیقاتی برای توصیف بهتر انواع مصرف مواد و انواع عوامل خطر فردی که باعث نگرانی در مورد اعتیاد در آینده و سایر مشکلات سلامتی می شود، مورد نیاز است. نیاز به طیف گسترده‌تری از مداخلات مبتنی بر شواهد و قابل جبران برای افرادی که معیارهای پیش از اعتیاد را دارند وجود دارد، و پزشکان باید بدانند که چگونه آنها را به کار گیرند یا به بیماران ارائه دهند.را به متخصصان مناسب ارجاع دهند.
مفهوم مرحله پیشا از اعتیاد نیز نیازمند حمایت عمومی و بالینی بیشتر در مورد اعتیاد و چگونگی توسعه آن است. در حال حاضر عوامل خطر ژنتیکی و رفتاری برای دیابت و همچنین شاخص‌های بالینی “پیشا دیابت” شناخته شده است که می‌تواند مداخله زودهنگام را تسهیل کند. آموزش بهبود یافته در دانشکده های پزشکی برای شناخت و رسیدگی به تمام سطوح اختلال مصرف مواد، از جمله اختلال مصرف مواد در مراحل اولیه که مستعد شدید شدن است، بسیار مورد نیاز است. با این حال، سؤالات زیادی وجود دارد و چنین تغییر پارادایمی مستلزم شنیدن دیدگاه های متعدد و صداهای متنوع است. نیاز است تا جامعه و افرادی که دارای تجربه زیسته در این حوزه هستند و پزشکان در مورد مزایای بالقوه و همچنین معایب چارچوب‌بندی پیش از اعتیاد بیشتر آگاهی رسانی کنند.مهم تر از همه این که تغییرات در عملکرد بالینی جایگزین انگ اعتیاد به روی یک فرد شود.
