کادراس موسسه کادراس
برنامه های مواد مخدر و الکل که شامل درمان ویژه زنان با تمرکز بر آسیب‌های جنسی خاص و گروه‌های حمایتی خاص جنسیتی است, می تواند وضعیت بسیار ایده آلی را برای زنان نیازمند به درمان فراهم کند. به عنوان مثال زنانی که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته اند, یا دوران بارداری خود را سپری می کنند و در عین حال با اختلال سوء مصرف مواد نیز مبارزه می کنند, می توانند در محیطی امن و بر اساس نیازهای جنسیتی و ذهنی فرآیند درمان را پی گیرند, به شرط آنکه برنامه ریزی برای درمان اعتیاد زنان بر اساس تفاوت های جنسیتی آنها باشد. زیرا برخی پژوهش‌ها حاکی از آن هستند که زنان به دلیل وجود کلیشه های اجتماعی و انتظارات جنسیتی, چالش های ذهنی و عاطفی منحصر به فرد خود را تحمل می کنند.
امروزه یکی از سوالات بسیار مهم این است که چرا درمان مبتنی بر ملاحظات جنسیتی برای زنان مصرف کننده مواد ضروری است؟ در پاسخ به این سوال باید گفت درمان جنسیت محور اعتیاد برای زنان با مراقبت و برنامه ای همراه است که تجربیات زیسته آنها را نیز لحاظ می کند. مشاوران یا درمان گران زن یکی از مهمترین گروه های همیار در این حوزه هستند؛ در عین حال که اختلال سوء مصرف مواد زنان را کنترل و درمان می کنند, سایر اختلالاتی که زنان با آنها روبرو هستند مانند افسردگی و اضطراب را نیز همزمان مورد توجه قرار می دهند. موضوعاتی مانند مادری, عدم تعادل هورمونی, چالش های محل کار, آزار کلامی و جسمی مختص زنان است که برای مردان چندان موضوعیت پیدا نمی کند و توجه ویژه به آنها توسط برنامه ریزان و درمانگران به زنان مصرف کننده مواد در جهت بهبودی, کمک شایانی می کند.
از سوی دیگر برخی تحقیقات نیز نشان از این دارد که انواع چالش های سلامت روان برای زنان, منحصر به ترجیحات جنسیتی است. به عنوان مثال وقتی زنی وارد فرآیند درمان سوء مصرف می شود در مقایسه با مردان بیشتر احتمال دارد که درمان را ادامه دهد و آن را در نیمه راه رها نکند.
مشارکت اعضای خانواده, یکی از عواملی است که بر تجربه بهبودی زنان تأثیرگذار واقع می شود, چرا که حمایت عاطفی از فرد در حال درمان در تکمیل فرآیند آن و پیشگیری از عود بسیار مهم است. معمولاً عوامل عاطفی و روانی در زنان عامل تعیین کننده ای در شروع دریافت مواد و ورود به مرحله سوءمصرف است. زنان در مرحله ترک مواد به دلیل تفاوت های جنسیتی در مقایسه با مردان کمتر به معالجه و روان درمانی جواب می دهند و اغلب نیاز به شریکی عاطفی و روانی مانند حضور همسرانشان در هنگام ترک دارند.
زنان در طول مرحله تلاش جهت ترک, علایم ناخوشایندتری نشان می دهند. بر اساس تفاوت های بیولوژیکی زنان حالات خلقی شدیدتری نسبت به مردان در برابر اضطراب و نگرانی دارند. بر اساس مطالعات هنگامی که زنان به مرحله بهبودی و رهایی از اعتیاد می رسند, ممکن است مجموعه ای از مشکلات اجتماعی و فرهنگی و همچنین سوءاستفاده های جسمی و جنسی قبلی حک شده در ذهن آنها به همراه مشکلات و آسیب های اجتماعی و اقتصادی پس از ترک, احتمال استفاده از داروهای آرام بخش را در آنها افزایش که همین امر مرحله مهم در افزایش گرایش و عود دوباره اعتیاد در زنان نسبت به مردان است. مطالعات نشان می دهد که زنان در صورت اقامت در یک مکان خاص, احتمال بیشتری برای تکمیل درمان دارند. این بدان معناست که اگر زنی مرکزی را بیابد که اقدامات درمانی لازم را ارائه دهد بهتر می تواند درمان شود.
زنانی که می خواهند آسیب های خود را در گروه های حمایتی با هر دو جنس مطرح کنند ممکن است احساس ترس و وحشت داشته باشند. صحبت کردن درباره برخی از تجربیات مربوط به آسیب های دوران مصرف مواد در مقابل مردان احساس محدودیت ایجاد می کند. علاوه بر این, زنانی که اعمال فرهنگی یا مذهبی با تمرکز بر نقش‌های جنسیتی یا محافظه‌کاری جنسیتی انجام می‌دهند, ممکن است در مورد آسیب‌های شخصی یا اختلالات مصرف مواد راحت نباشند. زنان جوان‌تری که ممکن است نتوانند با مسائلی مانند مادری ارتباط برقرار کنند و از حضور در گروه‌های زنانه بزرگ‌تر احساس ناراحتی کنند یا محتاط باشند.
مراکز درمانی ویژه سنی به عنوان مثال برای نوجوانان وجود دارد که متمرکز به آسیب های همین گروه و درمان مبتنی بر آن است. علی رغم رشد و توسعه مهارت های برخی از زنان نوجوان در جهان, اما از رویدادهای آسیب زا در امان نیستند. تجاربی مانند قلدری, فشار برای قرار گرفتن در محافل اجتماعی, ناامنی, آسیب رساندن به خود و استرس تحصیلی می توانند روش های مقابله ای ضعیف را تقویت کنند.
یازده گام برای درمان اعتیاد زنان
- گام ۱: به درون خود نگاه کنید. با نگاه به درون می توانیم با خودمان صادق تر شویم.
- گام ۲: از خود بپرسیم, «به چه کسی می توانیم اعتماد کنیم؟» و «چه چیزی را باور داریم؟» پاسخ به این سوالات می تواند در مواقع سختی به ما کمک کند.
- گام ۳: اراده ما را برگردانید. اراده ما باعث می‌شود که «به زندگی فشار بیاوریم, نه با جریان آن همراه شویم».
- گام ۴: درک احساس گناه می تواند فرد در حال درمان را از برخی جهات عقب نگه دارد. باید از عذاب کشیدن در مورد گذشته دست برداریم تا رابطه بهتری با خود داشته باشیم.
- گام ۵: شفابخشی مرحله ای مهم از ایجاد روابط بهتر و دوری از گذشته است.
- گام ۶: تمایل به تغییر و ترک عادت های قدیمی که ممکن است باعث عدم تعادل شده باشد.
- گام ۷: خودمان را بپذیریم. این به ما آگاهی بیشتری می دهد و کمک می کند تا از طریق پذیرش تغییر کنیم.
- گام ۸: روابط خود را از نظر رنجش, تلخی و خصومت بررسی کنید. از خودمان بپرسیم که از چه کسانی باید دوری کنیم یا با چه کسانی مشکل داریم.
- گام ۹: مسئولیت نقش خود را در روابط برای جبران آن بپذیرید.
- گام ۱۰: آگاهی به بهبود روابط با مسئولیت پذیری کمک می کند.
- گام ۱۱: تمرین و روابطی را برگزینید که احساس آرامش در آن باشد.
