کادراس موسسه کادراس
لیلا حیدری مسئول «کمپ مادر» در کابل است. این کمپ به دلیل موفقیت اش در ترک اعتیاد مشهور شده و صدها معتاد در نتیجه درمان در این کمپ، به زندگی عادی برگشته‌اند. این زن از دید این افراد یک قهرمان است.
لیلا حیدری در طول هفت سال فعالیت خویش در عرصه‌ی تداوی معتادین، حدوداً چهارهزار نفر را در کمپ مادر بستر کرده و از این چهارهزار نفر، یک هزار آن به زندگی سالم برگشته‌اند و اکنون پاک اند. بانو حیدری در کمپ مادر که به قول خودش یک کمپ محقر و باحداقل امکانات است، برای معتادینی که علاقه به فراگیری قالی‌بافی داشته باشند، امکانات آموزش قالی‌بافی را فراهم کرده است و بسیاری از آن‌هایی‌که پاک می‌شوند، این صنعت را فرا می‌گیرند.
بانو حیدری معتقد است که برای کسی که از دام اعتیاد رهایی می‌یابد، مهمترین مسئله امنیت مالی است. کسی که امنیت مالی داشته باشد، تا حدی امنیت روانی نیز خواهد داشت. اما اکثریت کسانی که در کمپ مادر پاک شدند، بعد از اینکه وارد جامعه شدند و برای یافتن شغل و کار از همه جا پس زده شدند، دوباره تحت فشارهای روانی قرار گرفته و به اعتیاد روی آوردند. بانو حیدری علاوه می‌کند که کمپ مادر تا جایی‌که امکان داشته، در قسمت ایجاد شغل با نجات یافتگان کمک کرده، حتا با بسیاری از این جوانان در تشکیل خانواده و زندگی مشترک، همکاری نموده است. به قول بانو حیدری، بسیاری از کسانی که به زندگی عادی برگشته‌اند، تشکیل خانواده داده و اکنون دو-سه بچه دارند.
«دولت هیچ همکاری‌ای با کمپ مادر نداشته، نه تنها همکای نداشته که مدام سنگ‌اندازی می‌کند. چون دست‌آورد کمپ مادر در این راستا، برابر است با ناکامی دولت در این خصوص. دولت با حداکثر امکانات و منابع مالی‌ایکه مختص این امر از جامعه جهانی دریافت کرده، هیچ دست‌آوردی ندارد اما کمپ مادر با حداقل امکانات، دست‌آورد قابل ملاحظه‌یی دارد».
آنچه که از نظر گذراندیم گزیده ای از مصاحبه با خانم لیلا حیدری فعال مدنی افغانستانی است. وی مهاجری در ایران بود که پس از بازگشت به موطن خود و مواجهه با عمق بحران اعتیاد در جامعه و باتوجه به تجربه زیسته خود اقدام به برپایی کمپ نگهداری و درمان معتادین نمود. همچنانکه وی اظهار داشت کمک های دولت در این بخش بسیار ناچیز است. پرواضح است که دولت در این زمینه با مشکلات ویژه ای روبرو است. او بطور ضمنی به موضوع دولت درمانده اشاره دارد و همچنین فساد بوروکراتیک دولتی که خود مانع بزرگی در راه تصمیم سازی و اقدام قابل توجه در این زمینه است. تا زمانی که کشت اوپیوم و قاچاق آن تجارت پرسودی برای اقتصاد شبانی و ضعیف افغانستان است و دولت نیز درگیر در تنش های نظامی و سیاسی و نامنی دست و پنجه نرم می کند نمی توان انتظار تحول بزرگی در افغانستان را داشت. اگر بخواهیم تحلیل نه چندان خوش بینانه ای در این مورد ارائه دهیم می توانیم اشعار بداریم که تجارت پرسود مواد در افغانستان مشوق وسوسه برانگیزی برای نیروهای سیاسی-اجتماعی در پهنه افغانستان است چه این نیروها طالبان و نیروهای گریز از مرکز باشند و چه دولت و ساختار رسمی!
برای مطالعه مشروح گفتوگو لیلا حیدری با وب‌سایت اسپوتنیک به لینک زیر مراجعه کنید:
بازنشر این مطلب با ذکر منبع «کادراس» بلامانع است
